Wywiad z Anne Wales

Anne Wales ukończyła Kansas City College of Osteopathy and Surgery, a następnie przez ponad 50 lat praktykowała osteopatię w Rhode Island. Następnie mieszkała w Massachusetts. Była również aktywna w nauczaniu. Zredagowała "Teachings in the Science of Osteopathy" W.G. Sutherlanda oraz "Contributions of Thought. Zebrane pisma W.G. Sutherlanda" i jest często uważana za bezpośrednią spadkobierczynię W.G. Sutherlanda. 

Anne Wales zmarła 1 sierpnia 2005 roku w wieku 101 lat.  

Poniższy wywiad, który ukazał się już w 2/2001 w czasopiśmie "Osteopathic Medicine", jest kompilacją osobistych rozmów i korespondencji pomiędzy Anne Wales D.O. i Torsten Liem D.O. w latach 1996-2001.

Zwłaszcza w naszych szybko zmieniających się czasach wydaje się niewiarygodne i bardzo pokorne, że człowiek powinien spędzić ponad dwadzieścia lat na badaniach i przemyśleniach, zanim podzieli się swoimi wynikami z opinią publiczną. Czy możesz powiedzieć coś o karierze Sutherlanda i jego zasługach dla osteopatii?

Dr Sutherland był dziennikarzem, redaktorem gazety Herald w Austin w stanie Minnesota, kiedy po raz pierwszy zetknął się z osteopatią. Uczęszczał do Amerykańskiej Szkoły Osteopatii w Kirksville i ukończył ją w 1900 roku. Praktykował osteopatię w Minnesocie od 1900 do 1944 roku. Następnie zaczął nauczać o ludzkiej czaszce. Nauczał w Kalifornii od 1944 roku do krótko przed śmiercią we wrześniu 1954 roku. Przez kilka dekad badał mechaniczny wpływ powierzchni stawowych mózgu i czaszki na żywą ludzką głowę. Wielkim osiągnięciem Sutherlanda było włączenie głowy do modelu osteopatycznego, dzięki czemu nie tylko stopy, ale także głowa i twarz mogą być leczone osteopatycznie. Nie ma już tylko jednej odpowiedzi na prezentację pacjenta, ale wiele opcji leczenia, dostosowanych do jego potrzeb.

Czy możesz nam powiedzieć coś o kursach Sutherland? 

Uczestniczyliśmy w kursach prowadzonych przez dr Sutherlanda w Des Moines, Law, Chicago, Illinois, Providence, Rhode Island i wiele nauczyłem się na jego zajęciach o praktyce osteopatii, podobnie jak wielu innych. Jego nauczanie opierało się na mechanice powierzchni stawowych układu kostnego, zwłaszcza ruchu kości czaszki. Chciał, aby jego studenci nauczyli się widzieć anatomię powierzchni stawowych oczami własnego umysłu. Dr Sutherland był dobrym nauczycielem i oryginalnym myślicielem, którego podstawy opierały się na anatomii ludzkiego ciała.

G. Sutherland powiedział, że celem leczenia osteopatycznego jest stworzenie lepszej wymiany między wszystkimi płynami ciała poprzez wszystkie powierzchnie styku. Zrozumiałem, że ludzkie ciało składa się z 70% wody. Połowa z tego znajduje się w komórkach. 35% znajduje się w układzie krwionośnym. Jak więc powietrze, woda i żywność dostają się do komórek?

Sutherland postrzegał jamę czaszki jako zmodyfikowaną przestrzeń sferyczną (przestrzeń, w której leży mózg). Jeśli jakikolwiek staw w niej się porusza, wszystko inne również się porusza. W ten sposób zmienia się jej kształt. Wszystkie kości czaszki poruszają się, aby móc to robić. 

Opisałeś mi niektóre techniki Sutherlanda, które znacznie różnią się od wyjaśnień Lippincotta opublikowanych w książce Sutherlanda "Teaching in the Science of Osteopathy". 

W latach 1945-1950 mój mąż i ja uczestniczyliśmy w spotkaniach Lippincott Cranial Study Group w Moorestown, New Jersey. Nie czytałam pisemnych uwag Lippincotta. Howard A. Lippincott studiował w Amerykańskiej Szkole Osteopatii w Kirksville w stanie Missouri w klasie 1918 r. Rebecca C. Lippincot była w klasie 1923 w Philadelphia College of Osteopathy. Studiowali z dr Sutherlandem w Minnesocie w 1940 roku podczas wakacji. Chcieli przekazać na piśmie to, czego sami się nauczyli. 

Kiedy nauczyłeś mnie punktu zrównoważonego napięcia więzadłowego, było to dla mnie bardziej zrozumiałe niż opisy Lippincotta. Czy możesz krótko podsumować, jak opisałbyś "punkt zrównoważonego napięcia więzadłowego" (PBLT) w układzie kostnym i kiedy może wystąpić napięcie więzadłowe?

Punktem zrównoważonego napięcia w układzie kostnym jest ustawienie stawu w takim stanie równowagi, że siły autokorekcyjne pacjenta przesuwają kość do prawidłowej pozycji.  Dysfunkcje więzadeł mogą występować w przypadku nadwyrężeń, skręceń, podwichnięć, zwichnięć i złamań.

Jakie inne czynniki powinny być stosowane w leczeniu ograniczeń ruchowych?

Zrównoważone napięcie więzadeł, podejście, trakcja, wsparcie oddechu pacjenta, wsparcie postawy pacjenta, aktywne wsparcie, "płynny napęd", kierowanie "przypływem" (ruchem pływowym).

Na których strukturach w ciele ustawia się "punkt zrównoważonego napięcia błonowego"?

W czaszce, przedramieniu i między kością strzałkową a piszczelową. Jest to wspierane przez techniki, które kierują "przypływem" (ruchem pływowym).

Często używasz terminu "facial drag". Czy możesz nam to wyjaśnić?

Stojąc na obu stopach z ramionami zwisającymi po bokach, środek ciężkości znajduje się w miednicy, a linia grawitacji przebiega przez zagłębienia osi. "Przeciąganie" oznacza zagłębianie się tkanek w brzusznej części ciała. Które struktury są szczególnie dotknięte? Przepona i wszystkie połączenia z przeponą. Zgięcia okrężnicy, torebki wątroby i śledziony oraz osierdzie.

Klatka piersiowa jest stabilizowana przez powięź śródpiersia, a szyja przez powięź przedkręgową. Do góry, mięśnie karku pleców i ramion są przymocowane zewnętrznie do kości potylicznej. Więzadła podłużne przednie i tylne łączą kość potyliczną z kręgami szyjnymi. 

Powięź przedkręgowa jest przymocowana do wyrostka podstawnego kości potylicznej bezpośrednio za guzkiem gardłowym. Rzepka gardła jest przymocowana zewnętrznie do części petrosa kości skroniowej i wolnych krawędzi wyrostka skrzydłowatego przyśrodkowego. Tworzy to nosogardło. Blaszka prostopadła kości sitowej i lemiesza łączy się z korpusem kości klinowej.....

W sumie istnieje wiele czynników, które mogą wywierać wpływ na zewnętrzną powierzchnię podstawy czaszki i górną część szyi.

Wewnątrz czaszki squama jest miejscem szczególnym. To tutaj spotykają się wszystkie duraduplications. Jak nauczał dr Sutherland, falx cerebri i tentorium cerebelli, wewnętrzna warstwa opony twardej działa jako mechanizm wzajemnego napięcia wewnątrz czaszki. Opony twarde łączą się w zatoce prostej, gdzie znajduje się zatoka żylna (sinus venosus), która przenosi krew żylną do otworów szyjnych (foramina jugulares). Według dr Sutherlanda, wewnętrzna lokalizacja opony twardej porusza kośćmi czaszki na szwach, dzięki czemu wszystko może zmieniać kształt razem w fizjologicznym rytmie. Działa jako pasywny koordynator ruchu w połączeniach kości czaszki przypominających stawy.

Dr Sutherland wspomina również o "punkcie zrównoważonego napięcia błony" podczas leczenia kości twarzy, chociaż nie ma tam bezpośredniego kontaktu z oponą twardą.

Ponieważ twarzoczaszka jest połączona z podstawą czaszki, jest ona pod silnym wpływem podstawy czaszki, nawet kości, które nie mają bezpośredniego połączenia z podstawą czaszki, takie jak szczęka. W tym przypadku wpływ podstawy czaszki jest przenoszony przez powierzchnie stawowe kości klinowej na kość podniebienną, a stamtąd na szczękę.

Co wpływa na ruch kości czaszki i kości krzyżowej? 

Mózg leży na łóżku wodnym. Otoczony z zewnątrz przez płyn mózgowo-rdzeniowy w przestrzeni podpajęczynówkowej i osadzony w cysternach oraz płyn mózgowo-rdzeniowy od wewnątrz w komorach mózgu, jak dom na oceanie, dom z otwartymi drzwiami. Ze względu na fluktuacje płynu mózgowo-rdzeniowego i nieodłączną ruchliwość i tkankę mózgową, pojemnik (czyli koścista czaszka) stale zmienia kształt, np. w synchondrosis sphenobasilaris. Jeśli linia środkowa wygina się od przegrody nosowej do kości ogonowej, wszystkie sparowane struktury przechodzą w rotację zewnętrzną i odwrotnie. 

Wewnętrzna warstwa opony twardej jest mocno przymocowana do otworu wielkiego. Również na więzadle podłużnym tylnym i na górnych kręgach szyjnych. Następnie opona twarda zwisa stosunkowo luźno w kanale kręgowym aż do drugiego kręgu krzyżowego. Tak więc kość krzyżowa jest częścią nieodłącznego mechanizmu.

Wciąż już powiedziano, że nerwy wypijają płyn mózgowo-rdzeniowy. Opony mózgowe podążają za nerwami. Po opuszczeniu mózgu płyn mózgowo-rdzeniowy staje się płynem tkankowym. Nazwa się zmienia, ale istnieje pewne połączenie i ciągłość.

Proszę wyjaśnić różnicę między "pływem" podłużnym (fluktuacją) a "pływem" poprzecznym (fluktuacją)?

Fluktuacja wzdłużna płynu mózgowo-rdzeniowego (LCS) jest, moim zdaniem, zjawiskiem fizjologicznym. Ruch struktur PRM w zgięciu i wyproście jest związany z fluktuacją podłużną.

Kiedy pojawia się fluktuacja, podczas palpacji odczuwam, jakby cysterny i móżdżek rozszerzały się, a fluktuacja trwa wzdłuż falx. 

Wahania boczne są zwykle wywoływane przez technikę. W dowolnym momencie mogę umieścić opuszki kciuków dłoni na wyrostku sutkowatym lub umieścić dłonie na dużych skrzydłach klinowych, kościach ciemieniowych lub kości krzyżowej i wywołać fluktuację boczną. Jest to proces kierowania "przypływem". 

Można uciskać czwartą komorę (CV-4) poprzez zmianę kształtu tylnego dołu czaszki, poniżej tentorium cerebelli. Aby to zrobić, ręce muszą być w kontakcie z nadnamiotem. Daje to określony efekt kliniczny, taki sam jak w przypadku wywołania naprzemiennej fluktuacji bocznej. 

Pewnego razu zostałem poproszony o leczenie doktora Sutherlanda. Odwiedziłem go więc w domu. Jego żona otworzyła mi drzwi i zaprowadziła do doktora Sutherlanda. On już leżał i po przywitaniu się z nim usiadłem u wezgłowia łóżka. Zapytałem doktora Sutherlanda, co powinienem zrobić. Powiedział, żebym położył ręce na głowie. Wziął moje ręce i położył je na processi mastoidei, a palce skrzyżował pod szyją. Nic nie powiedziałem. On nic nie powiedział. Tak właśnie zacząłem. Podążałam za tym, co czułam. Jego głowa poruszała się z boku na bok. Po jakimś czasie zapytał mnie, czy coś czuję. Powiedziałem, że głowa porusza się z boku na bok. Dobrze widzisz - powiedział - teraz zatrzymaj ten ruch. Zrobisz to, podążając za przedłużeniem, aż się zatrzyma. A potem zostań tam - powiedział. 

To samo można zrobić z rotacją wewnętrzną i zewnętrzną kości ciemieniowych. Na przykład, jeśli pacjent ma napad padaczkowy i chcesz go zatrzymać, delikatnie wprowadź kości ciemieniowe lub kość krzyżową w rotację wewnętrzną / wyprost.

Innym razem miałem pacjenta z żywą, bardzo spuchniętą ręką. Było to tak bolesne, że nie mogłem jej dotknąć. Pomyślałem, co mogę zrobić. Uformowałem pięść i poprosiłem pacjenta, aby zacisnął moją pięść swoją dłonią. Wywołałem boczną fluktuację w dłoni i zatrzymałem się. Zmienił się kolor jego skóry. I wtedy zauważyłem, jak oddychamy synchronicznie. Obrzęk dłoni dosłownie zniknął.

Co sądzisz o opisanych osiach ruchu kości czaszki?

W moim doświadczeniu palpacyjnym często mam wrażenie, że teoria osi ruchu tylko bardzo niedokładnie odzwierciedla to, co jest bezpośrednio wyczuwalne, gdy moje ręce palpują czaszkę. Na początku biomechaniczny model opisu ruchu kości czaszki sprawiał, że bardzo trudno było mi wejść w bezpośredni kontakt z tkanką bez rzutowania tego modelu na moje doświadczenie palpacyjne.

Koścista czaszka stanowi trójwymiarowy pojemnik dla mózgu. Pomiędzy poszczególnymi kośćmi czaszki istnieją szwy. Wszystkie te połączenia przypominające stawy poruszają się w przestrzeni. Kiedy porusza się pojedyncza kość, wszystkie inne muszą również poruszać się w tym samym czasie. Niekoniecznie mam na myśli tak zwane osie ruchu poszczególnych kości czaszki, myślę raczej o różnych powierzchniach stawowych kości czaszki. Wszystko musi poruszać się jednocześnie. 

Obecnie istnieje wiele dyskusji na temat rytmów: Magoun (10-14/min.), Upledger (6-12/min.), Becker 6-10/10/min.), Jealous (2,5/min.). Czy sam Sutherland wymienił częstotliwość Primary Respiratory Mechanis? Co sądzisz o różnych rytmach?

Nie wiem nic o żadnej konkretnej częstotliwości Pierwotnego Mechanizmu Oddechowego i nie przypominam sobie, aby dr Sutherland liczył rytm fluktuacji. Doktor Woods wprowadził termin "Cranio Rhythmic Impulse" i policzył rytm. 

Co jest wyjątkowego w pracy osteopaty?

Jako osteopata badasz ciało pacjenta za pomocą rąk. Studiujesz anatomię, aby zrozumieć, jak działa ciało i na czym polega problem, z którym przychodzi pacjent. Chcesz zrozumieć problem, zanim przepiszesz jakiekolwiek leczenie. Chcesz zrozumieć, jakie są jego dolegliwości, poznać historię jego dolegliwości, a następnie dowiedzieć się, jaki problem kryje się za jego dolegliwościami.

Anne, jak to możliwe, że w tak zaawansowanym wieku wciąż jesteś taka młoda. Czy to tajemnica osteopatii? 

Odkąd poszedłem do college'u w 1922 r., byłem poddawany wielu zabiegom. Zacząłem praktykować osteopatię w 1927 r. i zakończyłem praktykę w 1977 r. Staram się szanować moje fizyczne ograniczenia i poruszać się w ich ramach. Nadal leczę moją rodzinę, przyjaciół i bliskich współpracowników, co oznacza, że mam od jednego do trzech zabiegów dziennie.