Οστεοπαθητική και μολυσματικές ασθένειες

Ο νέος κοροναϊός (COVID-19) δεν είναι η πρώτη πανδημία που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, εμφανίστηκε επίσης μια νέα ασθένεια που εξελίχθηκε γρήγορα σε παγκόσμια πανδημία - η ισπανική γρίπη (γρίπη). Θεωρείται μία από τις πιο καταστροφικές παγκόσμιες κρίσεις υγείας και στοίχισε τη ζωή σε περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπους. Μόνο στην Ευρώπη πέθαναν 2.300.646 άνθρωποι, κυρίως ηλικίας 20 έως 40 ετών. Το ποσοστό θνησιμότητας (κατά μέσο όρο περίπου 2,5%) διέφερε μεταξύ περιοχών με υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα, η οποία συνδέεται με μεγαλύτερα δίκτυα επικοινωνίας και μεταφορών, και απομακρυσμένων, αγροτικών, πιο απομονωμένων περιοχών. Παρά όλες τις προσπάθειες για την πρόληψη της εξάπλωσης της ισπανικής γρίπης, οι οποίες περιλάμβαναν το κλείσιμο των δημόσιων χώρων, την κοινωνική αποστασιοποίηση και την κατασκευή νέων νοσοκομείων, η πανδημία εξαπλώθηκε γρήγορα. 

Για να συμβάλει στον περιορισμό της πανδημίας, η Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής, με έδρα το Kirksville του Missouri, στρατολόγησε όλους τους αποφοίτους της (2.445 οστεοπαθητικούς) για τη θεραπεία ασθενών με γρίπη. Συνολικά 110.122 άτομα που είχαν προσβληθεί από την ισπανική γρίπη αντιμετωπίστηκαν με οστεοπαθητική χειραγωγική θεραπεία (OMT). Επιπλέον, τα δεδομένα υγείας καταγράφηκαν και δημοσιεύτηκαν σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις.
Μετά την πανδημία, αποδείχθηκε ότι οι ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν από οστεοπαθητικούς γιατρούς και οστεοπαθητικούς είχαν χαμηλότερα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας σε σύγκριση με τους ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με τη συνήθη ιατρική φροντίδα εκείνη την εποχή. Μια άλλη δημοσίευση ανέφερε επίσης χαμηλά ποσοστά πνευμονίας σε ασθενείς που βρίσκονταν υπό την τακτική φροντίδα οστεοπαθητικών ιατρών κατά την περίοδο της ισπανικής επιδημίας. 

Ωστόσο, τα αποτελέσματα αυτά θα πρέπει να λαμβάνονται με επιφύλαξη, καθώς τα επιστημονικά πρότυπα της εποχής εκείνης ήταν ελλιπή όσον αφορά την τυποποίηση των ερευνητικών μεθόδων και κριτηρίων. Παρ' όλα αυτά, οι Hruby και Hoffman επισήμαναν ορθά ότι η χρήση της ΟΜΤ από τους οστεοπαθητικούς ιατρούς πιθανώς σχετίζεται με τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας της οστεοπαθητικής στην ισπανική γρίπη και ότι η ΟΜΤ έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο στην ανάρρωση. 

Τώρα, περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, ο κόσμος βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπος με μια μεγάλη πρόκληση - την καταπολέμηση του COVID-19. Σήμερα, έχουμε στη διάθεσή μας νέα εργαλεία όπως η γονιδιωματική αλληλουχία, τα αντιιικά φάρμακα, οι δοκιμές και ο εμβολιασμός, αλλά εξακολουθούμε να βασιζόμαστε σε δοκιμασμένες προσεγγίσεις περιορισμού (καραντίνα, αυστηρά πρότυπα υγιεινής και κοινωνική αποστασιοποίηση).

Ο στόχος μιας πρόσφατης ιστορικής βιβλιογραφικής ανασκόπησης ήταν να διερευνηθεί ποιες τεχνικές ΟΜΘ χορηγήθηκαν στους ασθενείς που επλήγησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας της ισπανικής γρίπης του 1918, προκειμένου να παρασχεθεί ένα φάσμα τεχνικών για τους σημερινούς οστεοπαθητικούς. Τα αποτελέσματα θα συζητηθούν παρακάτω.

leo.